جنة الخلد
جَنَّةَُ الخُلد یا بهشت جاویدان، تعبیری قرآنی که در سوره فرقان آمده است. کتب لغت، «خُلْد» را به‌معنای باقی ماندن در جایی بدون خروج از آن معنا کرده‌اند. حسن مصطفوی واژه شناس مشهور قرآن اصل در این واژه را دوام وبقاء دانسته با این توضیح که دوام و بقاء در هر چیزی به تناسب همان چیز است؛ دوام در دنیا که جایگاه فنا و نیستی است به معنای طول عمر و درنگ طولانی است و در آخرت به معنای ابدیت است. خداوند در آیه ۱۵ و ۱۶ سوره فرقان، بهشت جاویدان را به پرهیزگاران و اهل تقوا وعده داده که علاوه بر جاودانگی بهشت، ساکنان آن نیز جاودانه در آن باقی خواهند ماند.
برخی مفسران معتقدند اضافه شدن کلمه «جنت» به کلمه «خلد» دلالت بر این دارد که این بهشت، جاودانه بوده و نابود نخواهد شد.
در روایات نیز از تعبیر جنة الخلد استفاده شده است. پیامبر اسلام به افرادی که دوست دارند حیات و مرگی را مانند حیات و مرگ او داشته باشند و در بهشت جاودانه‌ای (جنة الخلد) که پروردگار به پیامبرش وعده داده، ساکن شوند، تولی به علی(ع) و فرزندانش را سفارش کرده است. در روایتی دیگر، شیخ صدوق از پیامبر اسلام نقل می‌کند که هرکه هجده روز از ماه رجب را روزه بگیرد، در بهشت جاودان (جنة الخلد) در کنار ابراهیم(ع) خواهد بود.
براساس روایتی از کتاب أمالی شیخ صدوق، در این بهشت صدهزار شهر از نور وجود دارد.
جستارهای وابسته
- بهشت فردوس
- بهشت عدن
- جنة المأوی
پانویس
- ↑ اسحاق‌نیا تربتی، «جنة الخلد»، ج۱۰، ص۶۴.
- ↑ حسینی زبیدی، تاج العروس، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۴۳۷.
- ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ۱۳۶۸ ش، ج۳، ص۹۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۵، ص۳۹.
- ↑ طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۸۹.
- ↑ ابن طاووس، الطرائف، ۱۴۰۰ق، ج۱، ص۱۱۸.
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۵۶.
- ↑ شیخ صدوق، الأمالی، ۱۴۰۰ق، ص۵۲.
منابع
- ابن طاووس، علی بن موسی، الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، محقق و مصحح: علی عاشور، قم، نشر خیام، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.
- اسحاق‌نیا تربتی، رضا، «جنة الخلد»، دایره المعارف قران کریم، قم، بوستان کتاب، ۱۳۹۱ش.
- حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق و مصحح: على هلالى، علی سيرى، بیروت، دارالفكر، ۱۴۱۴ق.
- شیخ صدوق، الامالی، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق.
- شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، دارالشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.
- طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.